Ο κόσμος δε με βάνει μπλιο
δε με χωρούν οι τόποι
γιατί θωρώ κι είναι ψηλά
πολύ μικροί αθρώποι
Γιώργος Μανωλιούδης

Εγώ την πόρτα τση καρδιάς
τη σφιχτομανταλώνω
και μόνο εσένα το κλειδί
έδειξα που το χώνω
Μανώλης Κακλής

Ήθελα να 'μουνα εγώ
η πρώτη σου η αγάπη
ποτέ να μην το γνώριζαν
τα μάτια σου το δάκρυ
Απο τον Μιχάλη Πετσάκη την πρωτάκουσα

Το ξυπνητήρι τση χαράς
όπως κι αν το κουρδίσω
δε το θυμούμαι μια φορά
να παίξει να ξυπνήσω
Από το Γιάννη Θεοδωράκη

Δώσε μου λίγο ουρανό
στον κόσμο του σεβντά σου
να γίνω αστέρι κι ας χαθώ
στην πρώτη πεθυμιά σου
Γιώργής Μανωλιούδης σε μια ζωντανή ηχογράφηση στον πρόγαμο κάποιας Ξένιας

Τρίχα ψαρή στη κεφαλή
δεν είχα κοπελιά μου
κι εδα τα καλλιμέντα σου
ξάνοιξε στα μαλλιά μου
Μανώλης Αλεξάκης

Βρείτε μου έναν άνθρωπο
να τα χει λύσει όλα
γιατι εγώ δεν τα 'λυσα
μα δεν με νοιάζει κιόλα
Την άκουσα από τον κύριο εδώ

Βάλε νερό στη χούφτα σου
κι όσο θα δεις να μείνει
είν' οι χαρές που αλλάργω σου
τώρα η ζωή μου δίνει
Και αυτή από κάτι χαρτιά που συμμαζεύω

Με τα φτερά μου βγήκανε
πολλά πουλιά στα ύψη
έπεσα μα δε γύρισε
κανένα να ξανοίξει
Δεν θυμάμαι απο ποιον την άκουσα, τη βρήκα γραμμένη σε ενα χαρτί καθώς πετούσα παλιά πράγματα. Πάει καιρός που την έχω ακούσει.

Μιας και ο σύντεκνος μου ο Γιώργης μου είπε οτι είναι από τις καλύτερες που έχω γράψει στον msn
Άμα δε δώσεις, μην ζητάς
μην έχεις απαιτήσεις
ποτέ δε βγάνει η βιόλα ανθό
αν δεν τηνε ποτίσεις
Μανώλης Αλεξάκης

Ήλιος καυτός η σκέψη σου
κι ειν' η καρδιά μου χιόνι
και κάθε που σε θυμηθώ
ένα κομμάτι λιώνει
Μιχάλης Αλεφαντινός

Λένε πως είναι στσ' ουρανούς
αγγέλοι και πετούνε
μα εγώ συχνά τσι συναντώ
στη γη και περπατούνε
Γιώργης Στιβακτάκης

Στάλα τη στάλα το νερό
το μάζευα για κείνη
και τώρα που διψώ εγώ
αυτή αλλού το δίνει
Από τον Γιάννη Θεοδωράκη στην εκπομπή του στον DREAM FM

Δε ξαναφεύγω απ' το χωριό
γιατί στο μεσοστράτι
γιαγιαίρνει η σκέψη για να βρει
στσ' αγκάλες σου ραχάτι
Νικηφόρος Αεράκης

Έμαθα ποιό 'ναι το σωστό
απ' τα δικά μου λάθη
ποιος είν' αυτός που έμαθε
χωρίς ποτέ να πάθει
Την άκουσα πριν λίγο από το Μιχάλη Σπυριδάκη από Αγίους Δέκα στην εκπομπή του Ζαχάρη Φραγκιαδάκη στο Melody FM

Μια μαργαρίτα εμάδουνα
και στάθηκα στη μέση
στο τέλος δεν εσίμωσα
μη μ' απογοητεύσει
Νίκος Γωνιανάκης

Φύλλα ξερά τα όνειρα
χάμε στη γη πεσμένα
σαν τον αέρα τα ριξε
η μοίρα μου ένα ένα
Μανώλης Αλεξάκης

Ψυχομαχώ και δίπλα μου
μοιρολογάτε ο πόνος
γιατί ποθαίνει ο φίλος του
και θα 'πομείνει μόνος
Μεγάλος Μανώλης Αλεξάκης

Μην έρχεσαι κάθε βραδυά
στ' ονείρου μου τη ζάλη
γιατί υποφέρω την αυγή
που μένω μόνος πάλι
Μιχάλης Αλεφαντινός

Χωρίς εσένα η καρδιά
να σταματήσει πρέπει
δε τηνε θέλω να χτυπά
με το στανιό στο μπέτι
Από δισκογραφική δουλειά του Νεκτάριου Κλωστράκη

Η μοίρα μου στοιχηματεί
οτι θα με ξεβγάλει
μα δε κατέχει φαίνεται
με ποιό 'χει να τα βάλει
Μανώλης Στεφανάκης

Μόλις είπε ο Γαρυπαντώνης στο Melody FM
Στην πόρτα στέκει η χαρά
κάθε που θα περάσω
κι όμως δε μου 'πε μια φορά
έμπα να σε κεράσω

Η αλήθεια ειναι οτι το 'χω παραμερίσει το blog. Λόγω φόρτου εργασίας δεν ακούω καινούριες μαντινάδες συχνά. Σήμερα άκουσα μια από τον Νίκο Μπιμπάκη που λέει
Να 'σουνα τση πηγής νερό
κι εγώ να 'μουνε χώμα
να σε θολώνω οντε πας
να γράνεις άλλο στόμα

Μιας και σήμερα έχει γενέθλια ένας πολύ καλός φίλος, θα γράψω μια που είχα ακούσει πριν κάποια χρόνια αλλά δεν θυμάμαι απο ποιον
Ποιά μαντινάδα να σου πω
χρόνια πολλά να στείλω
που καμαρώνει η σκέψη μου
μόνο που σ' έχει φίλο

Καιρό έχω να γράψω κάτι αλλά αυτό που άκουσα αξίζει πολύ..
Ο πλουσιότερος τση γης
είμαι και το πιστεύω
γιατι 'χω φίλους που έρχονται
όποτε τσι γυρεύω
Στέλιος Μπικάκης από μια ζωντανή ηχογράφηση

31 Γενάρη 2007 σήμερα. Πριν από ακριβώς 16 χρόνια, στις 31 Γενάρη του 1991 πέθανε ο μεγαλύτερος λυράρης που γεννήθηκε ποτέ στην Κρήτη, ο Κώστας Μουντάκης. Αντί για μαντινάδα σήμερα αντιγράφω τους στίχους (ανήκουν στον Κωστή Φραγκούλη) του τραγουδιού του "Ο Θάνατος του Λυράρη".

Σε ενός λυράρη την αυλή εκόνεψεν ο Χάρος κι ανασηκώθει ο λυρατζής παλιό κρασί να φέρει, λες κι ήτο φίλος του ακριβός να τονε τραπεζώσει και ξεκρεμά τη λύρα ντου γλυκό σκοπό να αρχίσει λες κι ήτονε κάνας γλετζές να τονε ξεφαντώσει

-Άσε το δίσκο λυρατζή και κρέμασε τη λύρα φύλαξε το δοξάρι σου για δε ντο ξαναπιάνεις και κάτσε να χαζιρευτείς τα σκολινά σου βάλε γιατί σε παίρνω σύναυγα και πας στον κάτω κόσμο.

-Χάρε, α θέλεις, άφησ' με τη λύρα μου να πάρω απού μιλούν οι κόρδες τση και κλαίει ο καβαλάρης και τα γερακοκούδουνα του δοξαριού μου λένε, τ' απάνω κόσμου τσι χαρές, τση νιότης τα τσαλίμια, την ομορφιά των κοριτσιώ, τση λεβεδιάς τη χάρη και μιάς αγάπης μου παλιάς το κάνω βασιγιέτι, που μου διπλοπαράγγερνε τη λύρα μη ξεχάσω στον κάτω κόσμο όντε θα 'ρθω

-Δεν στην αφήνω ζάβαλε, καλλιά 'χω να τη σπάσεις γιατί με το δοξάρι σου σηκώνεις ποθαμένους και θ' αρχινήξεις κοντυλιές να ταραχίσεις τσ' άντρες να ξεμυαλίσεις κοπελιές να ξετρουμίσεις γέρους και θα πλανέψεις τα μωρά να κλαίνε για κανάκια και θα μισήσουν τα κελιά του Νάδη τα καστέλια κι ούλοι θα θένε να 'ρθουνε στον κόσμο τον απάνω.

Μετά απο απουσία πολλών ημερών θυμήθηκα σήμερα μια μαντινάδα που είχα ακούσει απο τον Γιώργη Στιβακτάκη και λέει
Το να κατέχει ν' αγαπάς
είναι κι αυτό επιστήμη
άμα πληγώσεις μια καρδιά
φέρεις μεγάλη ευθύνη

Και στ' όνειρο να δω χαρά
η μοίρα θα μανίσει
και με εφιάλτη το πρωί
θα 'ρθει να με ξυπνήσει
Μανώλης Αλεξάκης

Η μαντινάδα των μαντινάδων κατα τη γνώμη μου
Δότης θα γίνω τση καρδιάς
να μη θαφτεί στο χώμα
να ζήσει αυτή να σ' αγαπά
κι ας είναι σ' άλλο σώμα
Από τον ένα και μοναδικό Μανώλη Αλεξάκη

Αρτι ακουσθείσα....
Δανείζω σου τα μάτια μου
να δεις πως σε θωρούνε
να μη ρωτάς εδώ και κει
το πόσο σ' αγαπούνε
Μανώλης Στεφανάκης

Δεν με φοβίζει ο θάνατος
άλλα 'ναι τα σπουδαία
το ν' αγαπάς να μη μπορείς
να διώξεις την ιδέα
Βασίλης Σταυρακάκης (Μια βραδιά στην Ερωφίλη)

Στης μοίρας μου τη θάλασσα
ψαρεύω μέρα νύχτα
μα δε μπερδεύουνε χαρές
μόνο καϋμοί στα δίκτυα
Από κάποιο cd του Αλέκου Πολυχρονάκη

Πετώντας κάποια παλιά χαρτιά στη δουλειά, βρήκα σημειωμένη πάνω μια μαντινάδα που προφανώς άκουσα και σημείωσα καθώς δούλευα κάποιες εβδομάδες πριν. Αν και δεν θυμάμαι από ποιον την άκουσα την παραθέτω:
Πολλές φορές αμφισβητώ
Θεέ μου την ύπαρξη σου
για δε μοιράζεις τσι χαρές
και τσι καϋμούς εξ' ίσου